İşte benim 3 yıldır kaldığım odamın penceresinden bir manzara. Bugün öğleden sonra yaptığım kısa şekerlemenin ardından üzerime nedensiz bir hüzün bulutu çöktü. Can sıkıntısından kurtulmak için kendimi tam bilgisayar başına atıyordum ki pencereme konan bir güvercin dikkatimi dışarıya çekti. Önce çıkıp biraz bakındım, sabahtan yağan yağmur ortalığı daha da yeşillendirmiş, içim açıldı. Sonrasında dünden kalma bayat ekmek geldi aklıma, her zaman yaptığım gibi kuşlara ekmek ufalamaya başladım.

Bir taraftan ekmekleri ufalayıp kuşlara atarken bir taraftan da gözlem yapıyorum. Bu defa serçelerden önce güvercinler doluştular, haliyle serçeler biraz uzaktan da olsa etrafa saçılanlarla yetindiler. Sonra bir karga yaklaştı ama sanırım biraz utangaç bir kargaydı, ya da güvercinler kalabalık olunca yaklaşmaya çekindi, uzaktan uzaktan bir iki parça ile yetindi. Sonrasında ben de elime fotoğraf makinemi alıp biraz fotoğraf çekmeye koyuldum. Ama ne yazık ki çektiğim onca fotoğraftan sadece bir kaç tanesi bir şeye benzedi. Kendime de yeteneksizlik yaftası yapıştırmak istemiyorum ama çektiğim pozlar da hakikaten berbat. Ben yeteneksizim de mankenler çok mu mükemmel, tabi ki hayır. Kıpır kıpır, bir adam gibi durmadılar ki. Tam ayarlıyorum netliğini falan hooooop başka tarafa kaçıyorlar. Maşallah kurt kaynıyor bir taraflarında. Ama bir tane güvercin anladı fotoğraflandığını ve çok güzel pozlar verdi ablasına. Böyle sabırlı olduğu ve beni beklediği için adını Sabriye koydum.( erkekse de Sabri, çünkü orasını anlayamadım:) )

Bu karganın ismi de Tayyar olsun, kendisi ürkütücü bir şekilde üstüme doğru koşunca ben panik oldum ve fotoğrafların kalan kısmı biraz bulanık çıktı. 🙂

Kuş beslemecenin sonu, kuşların karnı doydu benim de ruhum:) Artık mutlu mesut ödevlerime başlayabilirim 🙂